Emotion-Focused Therapie (EFT) maakt deel uit van de persoons- en ervaringsgerichte therapieën (zoals Cliënt-gerichte therapie & Gestalttherapie). Deze therapieën focussen op de innerlijke beleving, dat wil zeggen de wijze waarop mensen naar zichzelf en hun omgeving kijken, wat ze hierbij voelen en wat hun gedrag motiveert (Elliot et al., 2010). Daarnaast vertrekken ze van een humanistisch mensbeeld dat gericht is op zelfverwezenlijking. In interactie met een constructieve context, kunnen mensen hun eigen groei optimaal stimuleren. Hulpverlenen betekent dan gestagneerde groeiprocessen nieuw leven in blazen. Hierbij blijven zowel therapeut als cliënt expert van hun beleving (gelijkwaardigheid). De therapeut verhoudt zich dus vanuit een NIET-weten ten aanzien van de beleving van de cliënt.
Dit therapeutische relatieprincipe stoelt op drie fundamentele grondhoudingen, namelijk empathie, onvoorwaardelijke aanvaarding en echtheid (Rogers, 1957 in Leijssen & Adriaensen, 2003). Empathie verwijst naar het vermogen zich in te leven in de beleving van een ander, zonder er mee samen te vallen. Onvoorwaardelijke aanvaarding betekent het accepteren van ons mens zijn en meer specifiek van onze beleving (valt niet samen met gedrag). Echtheid impliceert bewust zijn van (awareness) en in contact staan met onze eigen beleving (congruentie).
De basisidee achter EFT is dat emoties van nature adaptief zijn en waardevolle informatie bevatten. We kunnen ze als kompas beschouwen voor wat we nodig hebben en willen, en vandaaruit de meest geschikte actie kiezen. Op die manier ontwikkelen we emotieschema’s die meestal flexibel en veranderlijk zijn, maar door bepaalde ervaringen in onze geschiedenis kunnen we als mens ook vastgeroeste of onaangepaste emotieschema’s ontwikkelen die ons parten kunnen spelen (Greenberg, Elliott, & Pos, 2007).
Greenberg et al. (2007) zijn van mening dat emoties maar kunnen veranderd worden door ze te vervangen door een andere emotie.
Julie en Jantien hebben deze opleiding gevolgd.